با سلام خدمت کاربران ماشین ماکت ، بدون شک باید دهه ۹۰ میلادی را به عنوان یک دوره طلایی در تاریخ صنعت خودروسازی جهان برشمرد.

این دوره طلایی خودروسازی با اولین سال‌های دهه ۷۰  شمسی و  دوران سازندگی در ایران همراه بود. پس از سال‌ها درهای کشور به روی خودروهای خارجی باز شد و سیل عظیمی از خودروهای ژاپنی و اروپایی وارد کشور شدند.

نکته جالب اینجاست که خودروهای آن دوران هنوز هم   طرفداران زیادی دارد. در ایامی که قیمت خودروهای داخلی نسبت به قبل چندین و چند برابر شده و روزبه‌روز از کیفیت آنها کم می‌شود، افرادی که بودجه‌شان به خرید خودروهای خارجی جدید نمی‌رسد و از طرفی نمی‌خواهند به خرید تولیدات داخلی و خودروهای معلوم‌الحال چینی تن دهند، سراغ خودروهای اروپایی و ژاپنی دهه ۹۰ میلادی می‌روند.

شاید این خودروها زرق‌وبرق و برو بیای سابق را نداشته باشند، اما زمانی‌که آنها را در مقام مقایسه با بعضی از خودروهای روز وطنی با قیمت‌های بالاتر قرار می‌دهیم، کیفیت خودروهای دهه ۹۰را به مراتب بالاتر و فهرست امکانات و ویژگی‌های فنی آنها را به مراتب جذاب‌تر از خودروهای روز ساخت وطن  می‌بینیم.

باور کنید این ویژگی‌ها و برتری‌ها با وجود گذشت ۲۰ سال از عمر این خودروها، هنوز هم جای تامل دارد!!البته در کنار تمام ویژگی‌های مثبت که دارند خرید این دست خودروها دردسرهای خاص خود را نیز دارد قیمت لوازم جانبی به سبب بالا رفتن بهای ارز در این روزها، گران‌تر از قبل شده و کمبود قطعات برای تعدادی از آنها، صاحبانشان را حسابی به دردسر می اندازد.

اما هنوز هم عده‌ای هستند که حاضرند این دردسرها را به جان بخرند و از اصالت  و کیفیت ناب این خودروها لذت ببرند و وقتی پای صحبت تعدادی از مالکان این خودروها می‌نشینیم، می‌گویند که به هیچ عنوان حاضر به تعویض خودروشان با یک خودروی صفر کیلومتر تولید داخل نیستند.

در انتهای این مقدمه می‌توان گفت این مقاله نخستین حرکتی است که مقدار زیادی از خودروهای محبوب دهه ۹۰ میلادی را معرفی می‌کند و می‌تواند برای علاقه‌مندان خودروهای آن سال‌ها مفید باشد. امیدواریم از مطالعه آن لذت ببرید.

فولکس واگن گلف نسل دوم

فولکس واگن  گلف را می‌توان یکی از محبوب‌ترین خودروهای تاریخ برشمرد که در ایران نیز طرفداران بسیاری دارد. این‌هاچ‌بک دوست داشتنی نخستین بار در سال ۱۹۷۴ متولد شد.

نسل اول گلف با کد  MK1 شناخته می‌شد و در سال ۱۹۸۳ جای خود را به مدل مورد بحث ما، یعنی نسل دوم با کد  MK2 داد. نسل دوم گلف از سال ۱۹۸۳ تا سال ۱۹۹۲ روی خط تولید قرار داشت و در سال ۱۹۸۵ توانست عنوان بهترین ماشین انگلستان را از آن خود کند. اگر از فولکس گل برزیلی فاکتور بگیریم، نسل دوم گلف را باید به عنوان آخرین گلف واقعی که در تعداد قابل توجهی وارد ایران شد، در نظر بگیریم. البته تولید گلف به عنوان محبوب‌ترین‌هاچ‌بک فولکس واگن هم‌چنان ادامه دارد.

طراحی ظاهری گلف بسیار اصیل و دوست‌داشتنی است و شباهت‌های زیادی با نسل نخست خود دارد. چراغ‌های دایره‌ای شکل جلو و چراغ‌های کوچک عقب در کنار فرم خاص بدنه، بسیار دوست‌داشتنی هستند. فضای کابین گلف بسیار ساده است و امکانات خاصی ندارد. این مدل در ۲ نوع‌ هاچ‌بک ۵ درب و‌هاچ‌بک ۳ درب تولید شده است که تعداد مدل ۵ درب در ایران بیشتر است. برای نسل دوم گلف تعداد زیادی پیشرانه عرضه شده بود. اما مدل‌های وارد شده به کشور از پیشرانه‌های ۱.۴ لیتری، ۱.۸ لیتری و ۱.۶ لیتری بهره می‌بردند. البته در این میان تعدادی از مدل‌های مجهز به پیشرانه قدرتمند ۲ لیتری نیز به چشم می‌خورند. خیلی از پیشرانه‌های نسل دوم گلف با نسل اول مشترک است.

از بدو تولد تاکنون، این مدل گلف همواره انتخاب جوان‌های اسپرت سوار بوده است. به همین خاطر مدل‌های فابریک گلف این روزها خیلی کم یافت می‌شوند و اکثرا دستخوش تغییراتی در ظاهر و پیشرانه شده‌اند. گلف ذاتا خودرویی است که برای تقویت و تیونینگ آفریده شده، پس وقتی سری به متقاضیان گلف نسل دوم در ایران می‌زنیم، درمی‌یابیم که اکثرا به دنبال ایجاد تغییرات اساسی و تیونینگ خودروشان پس از خرید هستند. تیونینگ و تقویت این خودرو نیز پیچیدگی سایر ماشین‌ها را ندارد و لوازم اسپرت آن به وفور در بازار یافت می‌شود. یکی از نکاتی که باعث شده تا گلف خودرو بی‌دردسری باشد، مشترک بودن و شبیه بودن برخی لوازم فنی آن با خودروهای رایج بازار است.

به طور مثال، وکیوم کولر گلف کاملا مشابه وکیوم کولر پراید است. بلبرینگ چرخ جلو با بلبرینگ چرخ تندر۹۰ قابل تعویض است و پلوس آن همانی است که در گل استفاده شده است.

اپل وکترا

یکی از برندهای اروپایی که در اولین سال‌های دهه ۷۰ هجری شمسی در ایران طرفداران بسیار زیادی  پیدا کرد، اپل، یکی از زیر مجموعه‌های جنرال موتورز بود. محصولات اپل در ایران تنوع نسبتا خوبی داشتند و دایره مخاطبانش نسبت به دوو و هوندا گسترده‌تر بودند. در میان محصولات دهه۹۰ اپل هم مدل‌های‌ هاچ‌بک به چشم می‌‌خورد، هم سدان لوکس بزرگ، هم سدان کوچک و هم سدان متوسط و استیشن واگن.

وکترا سدان متوسط و نیمه لوکس اپل، که از پلت‌فرم و پایه موتور مشترک با دوو اسپرو بهره می‌‌برد، در سال‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ وارد کشور می‌‌شد. وکترا  نخستین بار در سال ۱۹۷۰ و با نام آسکونا معرفی شده بود. اما در سال ۱۹۸۸، برای نخستین بار از نام وکترا برای این اتاق اپل استفاده شد. تولید این مدل از وکترا در سال ۱۹۸۸ آغاز شد و تا سال ۱۹۹۵ ادامه پیدا کرد. وکترا نسل A در سایر کشورها با نام‌های واکسهال وکترا، هولدن وکترا و شورولت وکترا شناخته می‌‌شدند.

تفاوت ظاهری مدل‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ را باید در فلاپ مشکی رنگ روی درب صندوق عقب و چراغ‌های متفاوت عقب جست‌وجو کرد. از تفاوت‌های ظاهری مدل‌های فول آپشن با مدل‌های پایه، می‌‌توان به سانروف، پروژکتورهای جلو و رینگ‌های آلومینیومی ‌‌اشاره کرد.

فضای کابین وکترا لوکس و ساده است. نخستین چیزی که در کابین وکترا جلب توجه می‌‌کند، کنسول میانی نسبتا شلوغ و ساعت آنالوگ تعبیه شده در این قسمت است. در نمونه‌های فول آپشن صندلی‌های عقب نیز به پشت سری مجهز شده‌اند. کابین وکترا به لطف پلت‌فرم مشترک با اسپرو، بسیار جادار و بزرگ است.

در مدل‌های فول آپشن امکاناتی نظیر سانروف، فرمان هیدرولیک، کولر، چهار شیشه برقی، آینه‌های برقی مجهز به گرمکن، یک عدد ایربگ، ترمزهای ABS، چراغ‌های موتور دار جلو و دزدگیر فابریک به چشم می‌‌خورد. هم‌چنین جعبه نوار کاست در کنسول میانی بسیار جالب توجه است و در زمان خود نقش چنجر ماشین‌های جدید را بازی می‌‌کرده است. وکترا یکی از ایمن‌ترین خودروها در زمان خود بوده و به ایمن پرامکانات مشهور است.

کیفیت متریال کابین و قطعات این خودروی آلمانی فوق‌العاده بالاست و هنوز هم بعد از ۲۰ سال، تعداد زیادی از مردم آلمان همین خودرو را سوار می‌‌شوند. یکی از نکات جالب وکترا، به آسانی پی بردن به تصادفی بودن این خودرو است. صندلی‌های وکترا به جک مجهز هستند که هنگام تصادف تغییر حالت می‌‌دهند. پس از تصادف کارت زرد رنگی از قفل کمربند این خودرو بیرون می‌‌زند، که با مشاهده آن می‌‌توان فهمید وکترای مورد نظر تصادف شدید داشته است.

در مدتی که وکترا روی خط تولید قرار داشت، طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌ها، از ۱.۴ لیتری گرفته تا ۲ لیتری ۴ سیلندر و ۲.۵ لیتری ۶ سیلندر و ۱.۷ لیتری دیزل، برای این خودرو عرضه می‌‌شد. اما تنها مدل ۴ سیلندر ۲ لیتری توانست به ایران وارد شود. این پیشرانه ۸ سوپاپ قادر است ۱۱۴ اسب بخار و ۱۷۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید کند.

پیشرانه وکترا از سامانه سوخت‌پاشی انژکتور بهره می‌‌برد که ساخت شرکت بوش آلمان است. البته خبرها حکایت از وارد شدن تعداد محدودی مدل‌های ۲ لیتری ۱۶ سوپاپ با قدرت ۱۳۰ اسب بخار نیز دارد. برای وکترا هم‌چون بیشتر خودروهای دهه ۹۰ دو نوع جعبه‌دنده ۵ سرعته دستی ( با کدهای ۱۵F و ۱۸F) و ۴ سرعته اتوماتیک تدارک دیده شده بود. جعبه‌دنده و پیشرانه این خودرو عملکرد بسیار مناسبی دارد و همین عامل باعث شد تا همین پیشرانه و جعبه‌دنده در نسل دوم وکترا که تولید آن تا سال ۲۰۰۰ ادامه پیدا کرد نیز استفاده شود.

سواری وکترا فوق‌العاده نرم است و از ویژگی‌های بارز فنی این خودرو باید به هندلینگ و فرمان پذیری دلچسب آن اشاره کرد. وکترا هم‌چون اکثر هم دوره‌ای‌ خود خودروی کم استهلاک و بی دردسری است. اما مشکلات خاص خودش را نیز دارد. از مهم‌ترین ایرادهای فنی وکترا می‌‌توان به اشکال در جعبه فرمان و زود گشاد شدن بوش آن اشاره کرد. هم‌چنین تایپیدهای این خودرو نیز زود به زود فرسوده می‌‌شوند. کلاچ وکترا نیز هم‌چون سایر مدل‌های اپل سفت است و در مسافرت‌های طولانی مشکل‌ساز می‌‌شود. در مدل‌های اتوماتیک هم تاخیرهایی میان تعویض دنده‌ها به چشم می‌‌خورد که البته این ایراد چندان واضح و قابل توجه نیست.

میتسوبیشی لنسر

میتسوبیشی لنسر به عنوان سدان خانوادگی و اقتصادی میتسوبیشی، نخستین بار در سال ۱۹۷۳ معرفی شد. تاکنون ۹ نسل از لنسر ساخته شده و با فروش ۶ میلیون دستگاه، توانسته عنوان یکی از پرفروش‌ترین خودروها را به خود اختصاص دهد. مدل مورد بحث ما، نسل ششم این ژاپنی دوست‌داشتنی است که در سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۵ روی خط تولید قرار داشت. این نسل از لنسر بر پایه میتسوبیشی میراژ ساخته شده است ( در سال‌های ۱۹۸۸ تا ۲۰۰۰ همه لنسرها بر پایه میراژ ساخته می‌شدند). هم‌چنین نمونه قدرتمند EVO نیز نخستین بار در سال ۱۹۹۲ و بر پایه نسل ششم لنسر ساخته شد.

لنسر در اولین سال‌های دهه ۷۰ هجری شمسی به همراه سایر محصولات میتسوبیشی وارد ایران شد. طراحی ظاهری لنسر در زمان خود مد روز و جوان‌پسند بود و هنوز هم هماهنگی و زیبایی آن چشم را خسته نمی‌کند. لنسر در سه مدل EL (کمیاب و بدون امکانات) ، GL و GLX وارد کشور شد. مدل GLX به عنوان کامل‌ترین نمونه لنسر در ایران شناخته می‌شود و با مواردی هم‌چون اسپویلر عقب و رینگ‌های آلومینیومی ‌از سایر تیپ‌ها قابل تشخیص است. فضای کابین لنسر ساده اما با کیفیت و خوش ساخت است.

رودری‌های مدل GLX با سایر تیپ‌ها متفاوت است و از امکاناتی هم‌چون شیشه‌های برقی، آیینه برقی، کولر و فرمان هیدرولیک بهره می‌برد، که دو مورد آخر در نمونه GL نیز دیده می‌شوند. فرمان هیدرولیک لنسر فوق‌العاده نرم است و دید مناسب اطراف به لطف طراحی منطقی و آینه‌های خوش فرم فراهم شده است. بخاری لنسر در ابتدای کار کردن موتور ضعیف است، اما پس از چندبار گاز خوردن و دور گرفتن موتور عملکرد مناسبی از خود نشان می‌دهد. اما کولر لنسر به‌اندازه بخاری آن قدرتمند نیست. به لطف زیربندی خوب سواری لنسر نرم و راحت است و در مقایسه با ریو، هنگام رانندگی با آن احساس خستگی کمتری خواهید کرد. در مدل GL از یک پیشرانه ۱۳۰۰ سی‌سی کاربراتوری استفاده شده است و مدل GLX از پیشرانه ۱۵۵۰ سی‌سی ۱۲ سوپاپ کاربراتوری بهره می‌برد. جلو بندی لنسر ضعیف است و به خاطر نامناسب بودن کیفیت خیابان‌ها زود به زود خراب می‌شود.

شاسی لنسر محکم است اما اطاق محکمی‌ ندارد و در سرعت‌های بالا با یک حرکت اشتباه به سادگی واژگون می‌شود. البته ایمنی این خودرو در تصادفات مناسب است. به طور مثال یک خم در کاپوت جلووجود دارد که در تصادفات کاپوت را از وسط تا می‌کند و باعث می‌شود تا ضربه به ستون‌ها و کابین منتقل نشود. استهلاک لنسر بسیار پایین است و خرابی‌های آن بیشتر به قطعات مصرفی مربوط می‌شود. لوازم فنی این خودرو در بازار به راحتی پیدا می‌شود. سال‌ها بعد پروتون ویرا با بهره گیری از پلتفرم لنسر ساخته شد. هزینه لوازم لنسر نیز مشابه پژو ۲۰۶ است. البته لوازم بدنه این خودرو سخت پیدا می‌شود. یکی دیگر از نکات مثبت این خودرو مصرف سوخت مناسب است.

یکی از مدل‌های لنسر، مدل دو دیفرانسیل Evolution است. این مدل قابلیت ارتقاء زیادی دارد و مدل‌های تقویت شده آن در مسابقات شتاب، پوزه خودروهای قدرتمندی هم‌چون پورشه پانامرا را نیز به زمین می‌مالند. البته مخارج سرویس و تعمیرات این مدل به شدت بالاست و فقط به درد استفاده در مسابقات می‌خورد تا رانندگی روزمره.

هوندا سیویک

سال‌های آغازین دهه ۷۰ هجری شمسی با شروع مجدد واردات خودرو به کشور همراه بود. در آن سال‌ها در کنار خودروهای اروپایی دهه ۹۰، یکی از برندهای ژاپنی که در آن سال‌ها طرفداران زیادی داشت، هوندا بود .

هوندا در دو مدل آکورد و سیویک وارد ایران شده بود. آکورد انتخاب خانواده‌ها بود و سیویک خودرویی مناسب جوان‌های عشق سرعت در آن روزها به شمار می‌آمد. هوندا سیویک اولین بار در سال ۱۹۷۳ معرفی شد و تا امروز ۹ نسل از آن به بازارهای جهانی راه یافته‌اند. مدل مورد بحث ما نسل پنجم این خودروی دوست‌داشتنی است که در سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۵ روی خط تولید قرار داشت.

این مدل در دو نوع سدان چهار درب و‌هاچ‌بک سه درب وارد ایران شد. از میان چهار پیشرانه که برای این خودرو عرضه می‌شد، تنها مدل مجهز به پیشرانه ۱.۶ لیتری کاربراتوری موفق شد به کشور وارد شود. دو نوع جعبه دنده برای سیویک قابل انتخاب بود. ۴ سرعته اتوماتیک و ۵ سرعته دستی. که نمونه دستی با عملکرد فوق‌العاده اش انتخاب جوان‌های عشق سرعت بود.

طراحی ظاهری سیویک نسل پنجم،  با وجود گذشت ۲۰ سال از تولید آن، هنوز هم زیبا و دوست داشتنی است. چراغ‌های جلو و عقب کاملا منطبق با ذات یک هوندا اصیل طراحی شده‌اند و خبری از خطوط اضافه و شلوغی زیاد در طراحی بدنه نیست. نمونه‌های‌هاچ‌بک از ظاهری اسپرت‌تر بهره می‌برند.

سیویک در سه تیپ مختلف EX ، EL و SI تولید می‌شد، که مدل SI به عنوان مدل بالاترین سیویک، از امکاناتی نظیر ترمزهای دیسکی برای هر چهار چرخ، سانروف برقی، شیشه‌ها و آینه‌های برقی و سیستم تغذیه انژکتور بهره می‌برد. نخستین چیزی که با نشستن داخل یک سیویک ۲۰ ساله جلب توجه می‌کند، کیفیت عالی متریال کابین و پوشش صندلی‌هاست، که با گذشت این همه سال، هنوز هم زیبایی و دوام خود را حفظ کرده‌اند. فضای کابین برای چهار سرنشین بزرگسال مناسب است و صندلی‌ها راحتی قابل توجهی را برای سرنشینان به ارمغان می‌آورند.

یکی از مهم‌ترین پارامترهایی که جوانان آن دوره را به سیویک علاقه‌مند کرد، قابلیت‌های فنی و حرکتی این خودرو بود.

پیشرانه ۱.۶ لیتری انژکتوری سیویکSI قادر است ۱۳۰ اسب بخار تولید کند. اما قدرت تولید شده برای مدل کاربراتوری، به ۹۰ تا ۱۰۰ اسب بخار می‌رسد.و با استفاده از از سیستم تعلیق مدرن در زمان خودش و مرکز ثقل پایین نسبت به سطح زمین، سیویک از هندلینگ فوق‌العاده‌ای برخوردار است و هنگام مانورها و تغییر مسیرها چسبندگی مناسبی دارد. شتاب اولیه سیویک چنگی به دل نمی‌زند، اما با دور گرفتن پیشرانه سیویک را خودرویی تند و تیز و چابک خواهید یافت.

این پیشرانه دور بالا باعث شده تا سیویک در مسیرهای شهری عملکرد آنچنانی نداشته باشد، اما در مسیرهای اتوبانی و خلوت بتواند خودی نشان بدهد. یکی دیگر از مواردی که هنوز هم محبوبیت سیویک را در سراسر دنیا حفظ کرده است، قابلیت تیونینگ راحت و ارزان‌تر نسبت به سایر خودروهاست.

هوندا  آکــورد

نخستین بار در سال ۱۹۷۶ سدان خانوادگی هوندا با نام آکورد معرفی شد و به بازار آمد . این خودرو تا به امروز یکی از پرفروش‌ترین و محبوب‌ترین تولیدات هوندا به شمار می‌‌رود. تا پیش از سال‌های طلایی اوایل دهه ۷۰ هجری شمسی که همراه بود با ورود گسترده خودروهای خارجی به کشور، اکثر مردم ایران هوندا را با موتور سیکلت‌های مشهورش می‌‌شناختند. اما با آزاد شدن واردات خودرو در دهه ۷۰ شمسی ، هوندا به عنوان یکی از بازیگران اصلی بازار خودروهای وارداتی، با خودروهای دوست‌داشتنی‌اش در کنار محصولات اروپایی حضور پیدا کرد تا برای همیشه نام خود را در قلب خودرو دوستان ایرانی حک کند.

هوندا که در آن سال‌ها محصولاتش را در سراسر دنیا عرضه می‌‌کرد، در ایران نیز نمایندگی رسمی ‌‌تاسیس کرده بود و ۲ مدل سیویک و آکورد را وارد کشور می‌‌کرد. بر عکس سیویک، بیشتر افراد میان سال و جا افتاده سراغ آکورد می‌‌رفتند، از این رو نمونه‌های تمیز آن این روزها بیشتر به چشم می‌‌خورد. خودروی مورد بحث ما در سال ۱۹۸۹ به عنوان چهارمین نسل آکورد معرفی شد و تولید آن تا سال ۱۹۹۳ ادامه پیدا کرد. این خودرو که با کد CB 7شناخته می‌‌شود، در انواع دو درب، سدان و استیشن و با طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌ها عرضه شد. اکورد سدان با پیشرانه ۲ لیتری انژکتوری و کاربراتوری  و تعداد معدودی مدل‌های ۸/۱لیتری کاربراتوری در ایران حضور پیدا کرد.

هم‌چون سایر خودروهای دهه ۹۰ برای آکورد نیز دو نوع جعبه‌دنده ۵ سرعته دستی و ۴ سرعته اتوماتیک در نظر گرفته شده بود. آکوردهای وارد شده به کشور اکثرا از تیپ EX هستند و میان آنها تعدادی مدل فول آپشن EXI نیز به دیده می شد.

طراحی بدنه آکورد، ساده اما جذاب است. چراغ‌های کشیده جلو و عقب، ارتفاع کوتاه و بدنه کشیده، همگی دست به دست هم داده‌اند تا آکورد پس از ۲۰ سال هنوز هم از نظر جذابیت حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد. هم‌چنین در سال ۱۹۹۲ چهره آکورد دستخوش تغییراتی جزیی شد تا لوکس‌تر و به‌روزتر از قبل باشد. در مدل فیس‌لیفت شاهد امکانات بیشتری نیز هستیم.

با بازکردن درب آکورد و لمس پوشش مخملی صندلی‌ها، داشبورد و تودری‌های فوق‌العاده با کیفیت، یاد و خاطره خوش خودروهای دهه ۹۰ برایتان زنده می شود. این خودرو به قدری با کیفیت ساخته شده که پس از گذشت ۲۰ سال از عمرش، از نظر کیفیت یک سرو گردن بالاتر از خودروهای پر دردسر وطنی قرار دارد. صندلی‌های مخملی آکورد فوق‌العاده نرم و راحت هستند و این راحتی و فضای زیاد کابین، در مسیرهای طولانی بیشتر خودش را نشان می‌‌دهد و باعث می‌‌شود علاقه‌تان به آکورد دو چندان شود.

در مدل‌های فول آپشن شاهد امکاناتی نظیر شیشه‌ها و آیینه‌های برقی، کولر پر قدرت، فرمان هیدرولیک و سانروف هستیم.

سواری آکورد فوق‌العاده نرم است و به سختی می‌‌توان تکان‌های آزار دهنده داخل کابین را  متوجه شد. اکثر آکوردهای موجود در کشور از یک پیشرانه ۲ لیتری با توان تولید ۱۳۴ اسب بخار قدرت بهره‌مند هستند. این انجین که به سیستم تزریق سوخت انژکتور مجهز شده است، با کد ۲۲F1A شناخته می‌‌شود و قادر است ۱۸۴ نیوتن‌متر گشتاور تولید کند. شتاب‌گیری با آکورد بسیار لذت‌بخش است و اگر موتور آن سرویس کامل شده و سر حال باشد، می‌‌توان لذت فرورفتن در صندلی هنگام شتاب‌گیری را با آن تجربه کرد.

در مدل‌های مجهز به گیرباکس دستی، دنده‌ها به نرمی‌‌تعویض می‌‌شوند و کلاچ نرم این خودرو هم‌چون اپل‌های دهه نودی سفت و خسته‌کننده نیست. مدل‌های اتوماتیک اما داستان متفاوتی دارند. گیرباکس ۴سرعته اتوماتیک آکورد دقت فوق‌العاده‌ای دارد و بسیار کم‌استهلاک است. البته در صورت بروز خرابی در آن باید هزینه بیشتری نسبت به مدل‌های دنده دستی پرداخت شود.

اگر با تعدادی از تعمیرکاران و مالکان آکورد صحبت کنید در می‌‌یابید که همگی بر سر بی نقص بودن این خودرو و استهلاک پایینش متفق القولند، البته از ایرادهای این خودرو می‌‌توان به قفل نامناسب صندوق عقب، محل نامناسب جک و صداهای اضافی هنگام ترمزگیری اشاره کرد.

 بی ام و  I 318

از ابتدای تولد تاکنون، سری ۳ عنوان پرفروش‌ترین و محبوب‌ترین سدان ب‌ام‌و را یدک می‌کشد.

سری ۳ نخستین بار در سال ۱۹۷۵ معرفی شد و تا کنون ۶ نسل از این مدل روانه بازار شده است.( E90 سدان، E92 کوپه و E93 کانورتیبل همگی نسل پنجم هستند). مدل مورد بحث ما نسل سوم سری ۳ به شمار می‌آید که جایگزین مدل محبوب E30 شد. این مدل با کد اتاق E36 از اواخر سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۸ تولید شد و به عنوان یکی از خاص‌ترین و لوکس‌ترین خودروهای دهه ۷۰ هجری شمسی در ایران به شمار می‌آمد.

ب‌ام‌و، E36 را در انواع سدان و کوپه (از ۱۹۹۱)، کانورتیبل ( از ۱۹۹۲) و استیشن واگن (از ۱۹۹۴) عرضه کرد؛ که تعداد مدل سدان در ایران به مراتب از مدل‌های کوپه و کروک بیشتر است. این خودرو از نوع موتور جلو و دیفرانسیل عقب است و مدل محبوب E46 بر مبنای پلت‌فرم E36 ساخته شده است. E36 در سال‌هایی که روی خط تولید بود، چندین بار از سوی نشریه معتبر CAR  and  DRIVER به عنوان یکی از ۱۰ خودرو برتر سال معرفی شد.

کابین سری ۳ نیز هم‌چون سایر خودروهای آلمانی، خوش ساخت و زیباست و ارگونومی ‌و جذابیت حرف اول را در این بخش می‌زند. موقعیت دریچه‌های سیستم تهویه منحصر به فرد است. در قسمت میانی یک دریچه بزرگ تعبیه شده و سرنشین کنار راننده از دو دریچه مجزا بهره می‌برد.

هم‌چنین در نمونه‌های فول آپشن، ساعت آنالوگ روی کنسول مرکزی خودنمایی می‌کند. کیفیت متریال کابین به قدری بالاست که با گذشت ۲۰ سال از ساخت این خودرو، هنوز هم صدای آزار دهنده‌ای داخل کابین به گوش نمی‌رسد.  فضای سر برای سرنشینان ردیف عقب کمی‌محدود است و افراد قد بلند را دچار مشکل می‌کند. هم‌چنین به خاطر ماهیت اسپرت این خودرو، سواری خشک اجتناب ناپذیر است و عده‌ای معتقدند بخشی از لذت رانندگی با سری ۳ در همین سواری خشک و اسپرت نهفته است.

در مدل‌های فول آپشن امکاناتی نظیر ایربگ، شیشه‌های برقی، آینه‌های برقی، تهویه دو نقطه‌ای و ترمز ABS به چشم می‌خورند. (البته ایربگ، سانروف و ABS از سال ۱۹۹۴ روی سری ۳ قرار گرفتند).

در سال‌های تولید E36، طیف گسترده‌ای از پیشرانه‌ها برای این ب‌ام‌و دوست‌داشتنی عرضه شد. در آن سال‌ها پیشرانه‌های ۴ سیلندر ۶/۱ لیتری و ۸/۱ لیتری و پیشرانه‌های ۶ سیلندر ۲ لیتری، ۵/۲ لیتری و۸/۲ لیتری برای سری ۳ قابل انتخاب بودند. هم‌چنین مدل‌های  MPowerاز پیشرانه‌های ۶ سیلندر ۳ و ۲/۳  لیتری برخوردار بودند. E36‌های وارد شده به کشور اکثرا از انواع ۳۱۸i و ۳۱۶iهستند. که تعداد مدل‌های ۳۱۸i به مراتب بیشتر است.

البته در آن سال‌ها تعدادی از مدل‌های ۶ سیلندر نیز وارد کشور شده که این روزها ارزش زیادی در میان هم قطاران خود پیدا کرده‌اند. E36 پیشرانه‌های متنوعی دارد و تکنولوژی بعضی از آنها با توجه به سال ساخت با یکدیگر متفاوت است. از این جهت خریداران را گیج می‌کند و حتی تعدادی از مالکان راجع به تفاوت‌های پیشرانه خودروشان با مدل‌های دیگر بی‌اطلاع هستند.

ب‌ام‌و‌های ۳۱۸i از پیشرانه ۴ سیلندر۸/۱ لیتری برخوردارند. همین پیشرانه چهار ویرایش مختلف دارد. پیشرانه‌های ۴ سیلندر ۸/۱ لیتری ۸ سوپاپ در دو نوع M40 و M43 تولید شدند. مدل M40 قادر است ۱۱۳ اسب بخار قدرت تولید کند و مدل  M43با‌اندکی تفاوت قادر به تولید ۱۱۴ اسب بخار است، پیشرانه  M40برای نسل‌های آخر E30 نیز استفاده می‌شد و تا سال ۱۹۹۳ روی E36 سوار شد. اما از سال ۱۹۹۴ به بعد، پیشرانه‌های M40 جای خود را به پیشرانه‌های  M43دادند. البته نمی‌توان به طور قطع گفت که ب‌ام‌و در سال ۱۹۹۴ مطلقا از پیشرانه M43 برای سری ۳ استفاده کرده است.

این دو پیشرانه از نظر قدرت با هم یکی هستند، اما پیشرانه M43 کم‌مصرف‌تر است و سیستم پیشرفته‌تری دارد. پیشرانه  M40از تسمه تایم برخوردار است، اما در پیشرانه M43 تسمه تایم جای خود را به زنجیر موتور داده است. هم‌چنین در پیشرانه M43 سامانه ICV (IDLE CONTROL VALVE) در زیر منیفولد نصب شده است و در مدل‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۹، ICV از فرم T شکل خارج شده و فرم حلزونی دارد. پیشرانه‌های ۸/۱ لیتری ۱۶ سوپاپ نیز با کدهای M42 و M44 شناخته می‌شوند که هردو ۱۳۸ اسب بخار قدرت تولید می‌کنند. البته اکثر ۳۱۸‌های اروپایی از پیشرانه ۸ سوپاپ برخوردار بودند و مدل‌های موجود در کشور اکثرا از انواع  اروپایی هستند. تعدادی مدل ۱۶ سوپاپ نیز به صورت شخصی وارد کشور شده است که با نام ۳۱۸is شناخته می‌شوند. پیشرانه‌های ۶ سیلندر نیز با کد‌های M50 (5/2 لیتری) و M52 (8/2) لیتری شناخته می‌شوند.

در سال ۹۹۳ سیستم زمان بندی متغیر سوپاپ‌ها در موتورهای ۶ سیلندر سری ۳ به کار گرفته شد. بلوک آلیاژی پیشرانه‌های  M50در مقابل سولفور موجود در بنزین دچار مشکل می‌شود و به خاطر پیچیده تر بودن، تعمیرات آن سخت تر از پیشرانه‌های ۴ سیلندر است. برای ب‌ام‌و E36 چهار نوع گیرباکس ۵ و ۶ سرعته دستی و ۴ و ۵ سرعته اتوماتیک قابل انتخاب بود. در کنار دسته دنده مدل‌های اتوماتیک ۳ دکمه E و S و M قرار دارد.  در حالت S یا اسپرت، تعویض دنده‌ها در دورهای بالا انجام می‌شود و حالت E یا اکونومی، بهترین حالت برای پایین آوردن مصرف سوخت است. در حالت M نیز می‌توان از دنده‌های ۱ و ۲ و ۳ استفاده کرد. این حالت بیشتر در سربالایی‌ها و سراشیبی‌ها و جاده‌های برفی مورد استفاده قرار می‌گیرد.