با سلام خدمت کاربران ماشین ماکت ، در این مقاله سعی دارم به  نگاهی کوتاه به تاریخچه فولکس میکروباس داشته باشیم .

 

با پایان جنگ جهانی دوم صنایع آلمان و مخصوصا صنعت مهم خودروسازی دچار آسیب‌های جدی شده بود، با شروع دوران بازسازی خودروسازی این کشور مجددا شروع  به کار کردکرد .

فولکس واگن به عنوان بزرگترین خودروسازی که میراث افرادی چون پورشه و هیتلر بود، با تولید دوباره تایپ ۱ یا همان بیتل سعی کرد به جایگاه مناسب خود برگردد.

در سال ۱۹۴۶ بود که شخصی به نام بن پان که برای بررسی کارخانه ولفسبورگ و شرایط واردات بیتل به هلند وارد آلمان شده بود،ایده‌ای را مطرح کرد که مورد توجه مقامات وقت فولکس‌ واگن قرار گرفت.

او ایده ساخت ونی(van) را داد که با توانایی‌های مسافری  تجاری و بالا بتواند تنوع محصولات در فولکس واگن را افزایش دهد.

 با توجه به این که شاسی بیتل برای طراحی چنین خودرویی ضعیف بود مهندسین یک شاسی جدید را طراحی کردند تا این ون ۱٫۵ تنی بر روی آن قرار بگیرد.

با استفاده دوباره از گیربکس تایپ ۸۱ ( خودروی نظامی کوبلواگن که در جنگ مورد استفاده قرار گرفته بود ) امکان نصب پیشرانه ۴ سیلندر تخت۲۴ اسب بخاری بر روی خودرویی که  تایپ ۲ به خود گرفته بود امکان پذیرشد.

درسال ۱۹۴۹ بالاخره اولین  خودرو تایپ ۲ از خط تولید کارخانه خارج شد. این خودرو در ابتدای امر در دو حالت بدنه کمبی و تجاری به فروش رسید.

کمبی با شیشه‌های جانبی و سه ردیف صندلی که برای ورود و خروج به آسانی از جای خود کنده می‌شدند عرضه شد و مدل تجاری هم بدون شیشه‌های جانبی و صرفا برای حمل بار طراحی شده بود.

در سال ۱۹۵۱ سالی که ۱۱۸۰۵ دستگاه از تایپ ۲ به فروش رسید؛ فولکس گونه آمبولانس آن را نیز تولید و روانه بازار کرد. سال بعد مدل وانت‌بار تک کابین هم معرفی شد تا خانواده تایپ ۲ کامل‌تر از قبل شود.

به طور کلی تولید تایپ ۲ را می‌توان به دو دوره اصلی تقسیم کرد:

یکی دوره اول که از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۷ طول کشید و شامل عرضه این محصول با کد T1 می‌شد. مهم‌ترین خصوصیات T1 یا میکروباس، شیشه جلو دوقسمتی، فرم شیب‌دار دماغه، سقفی با فرم افقی و کشیده بود .

به جرئت می‌توان گفت که طرح T1 خصوصیات مدرنیستی قدرتمندی داشت و نسبت به طرح نسل بعدی- T2- دارای ارزش‌های بصری بالاتری بود.

 اولین پیشرانه نصب شده بر روی T1 همان پیشرانه هواخنک ۱۱۳۱ سی‌سی بیتل بود که ۲۴ اسب‌ بخار قدرت تولید می‌کرد.

در سال ۱۹۵۳ حجم این موتور به ۱۲۰۰ سی‌سی افزایش پیدا کرد و به دنبال آن قدرت هم به ۳۰ اسب‌ بخار رسید. در سال‌های بعد با افزایش ضریب تراکم قدرت این پیشرانه به ۴۰ اسب بخار افزایش پیدا کرد.

در سال ۱۹۶۴ قابلیت نصب درهای جانبی برای سرنشینان ردیف‌های عقب، به لیست سفارش‌ها اضافه شد.

در سال ۱۹۶۳ و در بازار آمریکا فولکس از یک پیشرانه ۱٫۵ لیتری جدید بر روی T1 استفاده کرد که توانایی تولید ۵۱ اسب بخار را دارا بود.

اگرچه تولید T1 در سال ۶۷ در اروپا متوقف شد ولی با این حال شعبه برزیل فولکس واگن به تولید آن تا سال ۱۹۷۵ ادامه داد.

T2 پس از توقف تولید T1 معرفی شد. فرم دوتکه شیشه جلو تغییر پیدا کرد و به فرمی یکدست  و زیباتر رسید. بدنه لبه‌های نرم بیشتری پیدا کرد و ابعاد آن نیز بزرگ‌تر و وزنش هم سنگین‌تر شد.

پیشرانه ۱٫۶ لیتری هم با تولید ۴۷ اسب بخار نسبت به قبل قدرتمندتر و قویتر شده بود. البته برای بازارهای آمریکا و کانادا مدل قدرتمندتری به حجم ۱۷۰۰ سی‌سی در نظر گرفته شده بود.

در سال۱۹۷۳ اولین T2 اتوماتیک، البته تنها با پیشرانه ۱٫۷ لیتری- روانه بازارهای آمریکای شمالی شد. روند بزرگتر شدن پیشرانه متوقف نشد و در سال ۷۴ حجم آن به ۶۷ اسب بخار رسید.

 

در سال۱۹۷۶ پیشرانه باز هم بزرگ‌تر شد و با ۲ لیتر حجم ۷۰ اسب بخار قدرت تولید کرد.

از مهم‌ترین تحولاتی که در این سال‌ها برای این ون آلمانی پیش آمد، استفاده از دیسک‌های ترمز سوراخ‌دار بود که با توجه به وزن بالای خودرو اجرای آن اجتناب نا‌پذیر بود.

تولید T2 با نام‌های مختلف پس از توقف تولید در اروپا،  مکزیک، برزیل و آفریقای جنوبی ادامه یافت و حتی در مواقعی به کشورهایی چون انگلستان نیز صادر می شد .

با این حال با وضع قوانین ایمنی جدید در برزیل- تنها تولید کننده T2 در حال حاضر- عمر این اسطوره فولکس‌ واگن هم به پایان رسید.